Biz insanların en çok kendine dert yandığı şeydir eksiklik. Bir şeyler hakkında eksik hissetmektir, üzüntümüzün sebebi. Doymayı bilmeyiz biz. Sonra mutlu olmayı bekleriz. Mutluluk için önce doymayı bilmeli, öğrenmeliyiz. Ve o zaman fark ederiz. Aslında hiçbir şeyden eksik değilizdir.
Önceki yazılarımda da demiştim: "fazlalıklar yarar" diye. Mutlu olmak fazlalıkla sağlanmaz, habire istemekle sağlanmaz. Elindekilerle yetinebilmekle, elindekilerin kıymetini bilmekle sağlanır. "Aza kanaat etmeyen çoğu göremez" derler ya hani, gerçekten de öyledir.
Sizin hiçbir şeyiniz eksik değildir. Fazla da değildir. Olması gerektiği kadardır. Siz fazlası ile mutlu olabileceğinizi düşünüyorsunuz ama yanılıyorsunuz. Afrika'da, o zorlu şartlarda yaşayan insanların yüzlerindeki gülümseme, bizim bu şartlardaki gülümseyişimizden daha samimi. Neden mi? Ellerinde olanla, hatta olmayanlarla bile mutlu olabiliyorlar. Tamam yaşamları zorlu, daha iyisini hak ediyorlar ama bir yudum su uzattığınızda, size en samimi tebessümü veriyorlar. Burada birine su uzattığımızda bir teşekkür alamıyoruz biz. Onlar neden mi mutlu olabiliyor? Fazlasında gözleri yok. Gözleri sadece olması gerekende. Yani mutlu olmak, iyi olmak fazlalıklarla değil elinizdekilerin değerini bilmekle olur.
Sonuç olarak Her halimize şükretmeyi bilmeliyiz. Elimizdekilerin kıymetini bilmeliyiz, Her An her halimize mutlu olmayı sağlamak varken fazlasını istemek derdi, sıkıntıyı doğurur sadece. Tekrar söylüyorum. Hiçbir şeyiniz eksik değil. Tamsınız. Demek isteyeceklerim bu kadar. Umarım her halinizle mutlu olduğunuz günler geçirirsiniz. Sağlıcakla kalın. Yazımı beğenirseniz sevinirim.