...

Konuştum. Çok konuştum. Kendimi anlatmak için, iyi olmak için, iyi gelmek için… Yeri geldi işe yaradı. Yeri geldi konuşmak yetmedi. O anlarda anladım susmam gerektiğini. En iyi cevabın bu olacağını. An geldi konuşunca dilim, susunca yüreğim yandı. Ama nerde nasıl davranmam gerektiğini öğrendim.

Bazı kişiler için hiçbir şey yapmamam gerektiğini, olaylara yön veremeyeceğimi, ne dersem diyeyim anlamak isteyeceklerini anlayacaklarını anladığımda çektim kendimi. Sustum, belki böyle duyarlar diye. Duyan da oldu duymayan da. Ama susmak gösterdi kimin yanımda olduğunu. Susmak duyurdu içimin sesini, neye ihtiyacım olduğunu, ne yapmam gerektiğini.

Susmalı insan. Kendini duymak için, iyi olmak için, ne istediğini bilmek, nasıl yol çizeceğini seçmek için. Korkmadan kendinle yüzleşmeni sağlar, kendine sadece kendinin ihtiyacı olduğunu gösterir. Sesi kuvvetlidir, yükü ağırdır susuşların. Anlamları derindir. Cevaptır, duruştur. Asaletin, sadeliğin sembolüdür. Önemi de konuşmak kadar büyüktür. Ne çaresizliktir ne de zayıflık. Susuşlarını dinlemeli insan. Susuşlarını dinlemeli….