Kiminin bir defterde, kiminin bir müzikte, kimininse bir insanda buram buram hissettiği duygu. Güvenmek hata derler genelde. Kimseye güvenmeyin bu devirde, derler. Bizlerin, güzel bir duygudan, histen mahrum kalmamızı beklerler. Tüm bunları öne sürerken de kendilerine güvenebileceğimizi öne sürmeleri ne komik ama.
Neden güvenmeyelim ki? Ya da kolay güveniyorsak ne olmuş? Güvenmekte de güvenip yanılmakta da bir sorun yok aslında. Ya da yanıldıktan sonra bir daha güvenmeyeceğim diyerek kendimizi kısıtlamamıza da gerek yok. Sadece güvenirken hayatın karşımıza her şeyi çıkartabileceğini ve insanların her şeyi yapabilme kapasitesinde olduğunu bilmemiz gerekiyor. Yani işin sırrı kimse için ‘bunu yapmaz o’ dememek, beklentiyi sıfıra indirmek.
Evet böyle konuşuyorum ama herkese güvenilmez, öyle he deyince de güvenilmez. Yavaş yavaş filizlenir ve o filiz çiçek açınca fark edersiniz güvendiğinizi. Ama en çok kendinize güvenin, kendinize güvenebilin ki başka şeylere de güvenebilin. Güvendiğinizin yaptığı sadakatsizlik, bırakın onun ayıbı olsun ve sizin kendinizi kısıtlamanıza sebep olmasın. Ve unutmayın ki güvendiğiniz olaydan, kişiden öncesi nasıl vardıysa sonrası da olur.